Pomieszczenie, w którym pracuje Oleksij i Maksim. Jest niewielkie, ale bardzo wygodne i przytulne, bo przecież osoby przychodzące tu mają czuć się komfortowo. Znajduje się tu biurko z wygodnym krzesłem, na samym biurku znajdują się zawsze dokumenty i dwa laptopy - obaj mężczyźni mają własny, tak na wszelki wypadek. Są tu też regały z książkami, gównie kamasutrą dotyczącymi psychiki ludzkiej. Jest tu także wygodna, szeroka kanapa. Tak.

O dziwo było dziś dość spokojnie, zero urwanych łbów, żadnych załamań psychicznych ani prób zamordowania niewinnych istot... To już była połowa sukcesu, szczególnie, że Oleksij zupełnie sam musiał zajmować się problemami uczniów. Maksia póki co ani nie było widać, ani słychać... Z tego, co wiedział Ukrainiec, ten miał się pojawić dopiero w październiku ze względu na jakieś problemy rodzinne. Zwykle to on był odpowiedzialny za praktycznie wszystko, co działo się w gabinecie, a teraz... Teraz wszystko było w rękach nieszczęsnego Ukraińca. Nie było co robić, ale on i tak w dalszym ciągu stresował się chyba jak nigdy. Nie budził takiego respektu, jak jego białoruski współpracownik. Odnosił wrażenie, że było to spowodowane jego miękkim sercem, albo ciapowatością. Ale ważne, że się chłopak starał! Tak, to było najważniejsze. Uśmiechnął się nieobecnie i rozsiadł wygodnie w fotelu, za biurkiem. Obrócił się w stronę okna, obserwując padający na zewnątrz deszcz i jakby od razu zrobił się spokojniejszy. Jakoś da sobie radę. Byleby doczekać się powrotu Maksia.

Tego było już za wiele! Zdecydowanie za wiele! Jak można być takim idiotą?! I do tego pić ludzką krew?!
To tylko i wyłącznie utwierdzało Elkę w nienawiści do Rumuna. Bezczelny krwiopijca! Że jeszcze takie kreatury chodzą po ziemi! Przynajmniej wreszcie znalazła sposób, żeby ten niedorozwinięty komar miał trochę kłopotów. Wpadła na pomysł, żeby go trochę podkablować. Także zaraz po lekcjach opuściła swoje koleżanki z klasy i udała się w stronę gabinetu pedagoga szkolnego. Gdy dotarła na miejsce zastanowiła się, jak sensownie ułożyć swoją wypowiedź i zapukała do drzwi z nadzieją, że ktoś tam o tej porze jeszcze jest.

Czy ktoś powiedział "spokój" albo "brak stresu"? No, nawet jeśli, to już u Oleksija raczej się tego nie zobaczy. Uniósł brwi pytająco i przez chwilę nasłuchiwał, jakby myślał, że się przesłyszał, albo coś w tym guście. W końcu jednak podniósł się z fotela i w akompaniamencie deszczu podszedł do drzwi, które zaraz otworzył. W zasadzie to nie spodziewał się kogokolwiek w wieczornej porze i gdyby był śmielszą i bardziej asertywną osobą, z pewnością by pogonił wieczornego gościa. 
- Och? - Zdziwiony popatrzył na uczennicę, która nie wydawała się zbyt... Zadowolona dzisiejszym dniem. Może miała depresję albo stało się jej coś złego? Znaczy... Naprawdę złego? Może chłopak ją rzucił? Jej kot zaginął i nie może być kobietą niezależną? Ktoś porwał jej kota i wysłał anonim wycięty z paragonu? Wpuścił ją do środka i zaprosił na kanapę - była wygodna i duża, więc mogła się poczuć tam cokolwiek swobodnie. 
- W czym mogę ci pomóc? - Spytał, siadając samemu na kanapie. - Może się czegoś napijesz? Herbata, czekolada... Z proszku bo z proszku, ale w taki wieczór dobrze jest wypić coś ciepłego.