Imię i nazwisko: Aofie O'Connell

Aofie z irlandzkiego oznacza "promieniującą życiem", ale nazywaj ją Toffie gdyż NIENAWIDZI jak ktoś robi z jej imienia leksykalne pośmiewisko. O’Connell- na cześć irlandzkiego polityka i patrioty.

Miejsce: Republika Irlandii
Wiek: 23
Stanowisko: Nauczyciel muzyki
Charakter: W przypadku Aofie powiedzenie „if you don’t like the weather- wait a minute” sprawdza się doskonale. Dziewczyna raz z radością wyciąga do ciebie pomocną dłoń, lecz innym razem zapewne z jeszcze większą radością przemodeluje ci twarz. A spróbuj tylko powiedzieć jakiś żart o rudych...

Rzuca się w oczy fakt, że. choćby się waliło i paliło jest zawsze uśmiechnięta.  Pomimo trudnej historii to niepoprawna optymistka. Skoro ma powód, by się uśmiechać, (bo przecież każdy powód jest dobry) to czemu nie miałaby tego robić? Tak… jest po prostu wszystkim milej.  
Często zdarza jej się uciekać myślami do świata marzeń. Może trochę zbyt często... Beztrosko przemierza świat w podskokach, w towarzystwie leprikonów, elfów, wróżek czy innych magicznych istot. Szkoda, że tylko ona jest je w stanie zobaczyć.

Jest tym typem osoby, której nie da się przeoczyć przebywając z nią w jednym pomieszczeniu. Nie... Ona bynajmniej nie drze japy na cały regulator. Ona tylko może trochę zbyt głośny sposób przedstawia swoje argumenty. Ewentualnie prowadzi miłą konwersację. Po prostu prowadzi taki… krzykliwy styl życia, przy tym niezbyt dbając o język.
(Nie oszukujmy się,) jako sędziwe państwo wiele już widziała i słyszała. Jest w stanie znieść dużo. Bardzo dużo. Ale z tym to też bywa różnie. Jest niczym beczka prochu. Wystarczy tylko iskra, by zaraz chwyciła miecz, czy równie ostry przedmiot. (Ową iskrą zapalną może być naśladowanie jej akcentu, albo nazwanie jej Angielką. Ależ spokojnie, to tylko najdrastyczniejsze przypadki). Jeśli już uda ci się  doprowadzić Irlandkę do stanu, gdy przestanie być spokojna niczym cały wagon tybetańskich mnichów, mam dla Ciebie radę: uciekaj.
Nawet po przyzwyczajeniu się do nowej rzeczywistości, nadal zostało jej trochę łatwowierności i naiwności. Ale w żadnym wypadku przez to nie jest głupiutka! Wcale. No, może trochę. Ona ma tylko inny tok myślenia. Spróbuj zrozumieć kobietę. Irlandkę na dodatek...

To rasowy leń! Jak dla niej, życie jest zbyt krótkie by wszystko sprzątać, choć z drugiej strony ma na wszystko czas. Pomóc- pomoże, nawet bezinteresownie. Tylko nie widzi potrzeby, by śpieszyć się gdziekolwiek. Ma swoje własne pojęcie czasu oraz   punktualności. Jeśli chciałbyś się umówić z nią na 13, to lepiej powiedzieć jej, żeby przyszła na 12.30, by mieć pewność, że przyjdzie „na czas”.
Jest mistrzynią gawędziarstwa. Tych, co chcą słuchać uraczy ciekawą opowieścią, anegdotką, czy mniej lub bardziej pasującym do sytuacji dowcipem. Tych, co nie chcą w sumie też. Jak się rozgada, to nie ma już innego ratunku, jak szybka zmiana tematu. Mimo wszystko jest naprawdę dobrym słuchaczem. Jest bardzo tolerancyjna. Jeśli jest taka potrzeba, to zawsze wesprze, przytuli, poradzi. (Nie wiadomo jednak, czy dobrze, bo zdarza się tak, że jej pomysły jest w stanie zrealizować tylko ona sama).
Lubi dzieci. Uważa je za słodkie małe stworzonka. Jedyny wyjątek stanowi Sealandia. Bardzo miło spędza czas zajmując się nimi. O dziwo potrafi być odpowiedzialna. Niestety należy do tego typu osób, że czegokolwiek berbeć by nie uczynił- ona i tak uzna to za urocze.
Święty Patryk nawracając Irlandię, nie narzucił Irlandczykom odrzucenia swych dawnych wierzeń. Chrystianizując jedynie zmniejszył autorytet kapłanów i druidów, ale ich nie tępił. Oni sobie gdzieś na uboczu żyli. Czy dobrze zrobił? Na przestrzeni wieków Irlandia i tak była bardzo katolickim, zakrawającym nieco o fanatyzm - patrz Irlandczyk z Braveherat’a krajem. W obecnej sytuacji, nie jest pewna swojej wiary.

Wygląd: Gdy już wreszcie uda ci się namierzyć Irlandkę (co przez wzgląd na jej głośne zachowanie nie jest takie trudne), pierwsze co rzuci Ci się w oczy to... jej włosy. Na głowie ma istną burzę, wijących się we wszystkich kierunkach rudych loków, spływających aż do pasa. Samej właścicielce chyba trudno je okiełznać, ale chyba niezbyt się tym faktem przejmuje. Jedynie spina je wsuwkami tak, by nie wpadały jej do oczu. (To, że i tak wpadają jej do oczu to już inna kwestia). Jeśli już mówimy o jej oczach: są zielone, o przyjemnym, migdałowym kształcie. Kolor tęczówek zdaje się zmieniać, w zależności od tego, w jakim nastroju aktualnie się znajduje. Gdy jest wesoła, wręcz jaśnieją, a gdy jest zamyślona lub smutna są ciemne i przygaszone. Dalej. Ma przekłute uszy, a w prawym świecą się trzy kolczyki. Nie jest zbyt wielką fanką makijażu, ale co bardziej spostrzegawcza kobieta zauważy, że co prawda używa tuszu w niezbyt nachalnych ilościach, ale bardzo lubi puder (najpewniej to próba ukrycia piegów, występujących na jej twarzy w ilościach hurtowych). Na tle innych państw wychodzi dość blado. Co tu się dziwić, jak przez cały rok na okrągło nawiedzały ją deszcze. Nijak mogła zaznać słońca. Co do jej ubioru. Jest jej wszystko jedno, co i jak nosi na sobie. Ceni sobie wygodę, co wcale nie znaczy, że  nie lubi się stroić w podkreślające jej walory sukienki.

Dodatkowe informacje:

Będą!