Teren zielony znajdujący się w okolicach szkoły. Przepływa przez niego strumień. Jest to las mieszany, znajdują się tu zarówno drzewa iglaste, jak i liściaste.

Chodzenie po lesie, to naprawdę fajna sprawa. Oprócz samego chodzenia po lesie i podziwiania przyrody, Aofie bardzo lubiła się w takich lasach gubić. Na domiar złego zaczynało się już ściemniać. Próbowała jakoś oświetlić sobie drogę światłem z komórki. Nic to nie dało. Na dobrą sprawę wszystkie drzewa wyglądały tak samo. Jedynie co udało jej się osiągnąć to zamęczyć do reszty baterię- telefon padł. Starała się odnaleźć dobre strony sytuacji w której przyszło jej się znaleźć. Po pierwsze była w bliskości z naturą (tak blisko, że okoliczne robactwo spokojnie mogło wyssać ją na śmierć/jej zapach mógł zwabić dzikie zwierzęta i skończyłaby równie wesoło). Po drugie ma całe niebo dla siebie. Mogła się gapić w gwiazdy tyle ile jej się podobało. Gwiazdy! Aż oczy zaszły jej łzami. To gwiazdy wskażą jej drogę! .... Szkoda tylko, że niebo przykryły ciężkie chmury. Chciało jej się płakać. CO właściwie jej przyszło do głowy, by wybierać się do lasu w taką pogodę? Hm... może dlatego, że RANO była na to idealna pogoda?
Irlandka popuściła wodze fantazji. A co jeśli tu się czai jakiś psychopata z siekierą? Seryjny morderca? Sadysta? Terrorysta? Albo kanibal jaki, co tylko czekał, aż się ściemni, by móc wyjść ze swojej kryjówki, zaciukać mnie i przyrządzić z mojego ciała  romantyczną kolację dla dwojga? Właściwie czemu dwojga skoro można dla trojga? I tak oto prowadziła dyskusję sama ze sobą, a każde zdanie napawało ją coraz to większym przerażeniem. Cichy szelest kroków jeża radośnie tuptającego sobie w krzakach już była skłonna uznać, za oddział samobójczy lub hiszpańską inkwizycję...

Co robiła w tym brudnym, paskudnym, okropnym i zarośniętym miejscu... sama nie potrafiła sobie odpowiedzieć. Może dlatego, że brat nie raz powtarzał jej, że powinna dać szansę naturze, bo to zdrowe, bo całe życie w wielkim mieście to przesada, że trzeba dać szansę naturze...
Dodatkowo ładna pogoda skusiła ją by zapuścić się w gęstwiny. Niestety, o ile w mieście drogę mogła znaleźć bez trudu, to o tyle w lesie pozbawionym oznaczeń, drogowskazów, nazw ulic i równej, widocznej ścieżki Artis zaraz zaczęła się gubić. A im bardziej chciała się odgubić, tym gorzej to się kończyło. Co gorsza jej ulubione jeansy ubrudziły się gdy potknęła się o jakiś korzeń. Brzydko mówiąc, próbowała się doprowadzić do porządku. Coraz tęskniej było jej do cywilizacji, komputera i ciepła, bo oczywiście, zaczęło się robić zimno, a ona jak zwykle nie wzięła żadnej kurtki. Brzydko zaklęła, rozmasowując ramiona i szczękając zębami.
Nagle usłyszała kroki... i wyobraźnia zaczęła jej pracować równie mocno. Niemniej, nie dała się zastraszyć. Może była to pełna robali, pajęczyn, brudu miejsce, ale też każdy konar może posłużyć za broń. Właśnie dlatego chwyciła za jeden stary i spróchniały... ale zaraz go puściła z piskiem, gdy zauważyła robale wypełzające z wnętrza, więc wrzasnęła puszczając ją. Zaczęła machać z obrzydzeniem rękami pisząc co mogło wyglądać komicznie. Wzdrygnęła się i poczuła wstyd za swoje zachowanie. Niemniej, była twardą babą. I nie zamierzała się poddać brudnej matce naturze. Ruszyła w stronę odgłosu i stanęła oko w oko z nauczycielką.
- Pani Aofie? Co pani tu robi?- zdziwiła się wpatrując w nią z otwartymi szeroko oczyma.